Ես 70 տարեկան եմ ունեմ երկու դուստր: Մինչև վերջին ժամանկները ես կարծում էի, որ իմ զավակներն ինձ շատ են սիրում, սակայն հասկացա, որ սխալվել եմ:
Նրանք ամեն օր կարող են ասել, թե որքան շատ են ինձ սիրում, սակայն նրանց գործողությունները այլ բանի մասին են վկայում:
Վերջերս ես լուրջ առողջական խնդիրներ ունեցա և գրեթե ողջ օրը անցկացում էի մահճակալում պառկած: Ինձ խնամք էր հարկավոր, բայց դուստրերիս մտքով անգամ չէր անցնում զբաղվել իմ խնամքով:
Նրանք զանգահարում էին ու արդարանում, որ զբաղված են այս կամ այն գործով և չեն կարողանում գալ ինձ տեսության, մինչդեռ ես նրանց օգնության կարիքը շատ ունեի:
Իմ խնամքով զբաղվում էր հարևանուհիս: Մի օր, երբ վերջապես ավագ դուստրս այցի եկավ, տեսնելով հարևանուհուս ասաց.
— Ինչ լավ է, որ դուք կարողանում եք օգնել, ես շատ զբաղված եմ ու չեմ հասցնում գալ և ասացեք, որքան վճարեմ ձեզ, որ շարունակեք խնամել մայրիկիս:
— Ի՞նչ եք ասում ի՞նչ գումար, ես հասկացա, որ նա պառկած է և խնամող չունի, և որոշեցի օգնել,- պատասխանեց հարևանուհիս
-Լավ, լավ, մի ձևացրեք, հիմա բարի մարդ չկա, բոլորն էլ փողի համար են ինչ որ բան անում:
Ես սաստիկ ամաչեցի իմ դստեր պահվածքից:
Միթե՞ նրա համար ամեն ինչ փողով է չափվում այս կյանքում: Միթե՞ ես սխալ եմ դաստիարակել:
