Արդեն 6 տարի ամուսնացած եմ: Սկեսուրս և սկեսրայրս ինձ հարազատ դստեր պես են ընդունել: Սկեսուրս շատ բարի և իմաստուն մարդ է, ինձ երբեք անտակտ նկատողություններ չի արել:
Եթե ինչ-որ խնդիր էր առաջանում, նա փորձում էր դրա մասին խոսել և լուծում տալ ամենամեղմ կերպով: Ամուսնուս քույրը ամուսնացել է 1 տարի առաջ, և այս ամբողջ ընթացքում չեմ զգացել տարբերություն՝ իմ և նրա հանդեպ վերաբերմունքի միջև:
Մեկը մյուսի հետևից ծնվեցին մեր երեք երեխաները: Ամուսնուս ծնողները խենթանում էին նրանց համար: Սկսեսուրս անդադար կրկնում էր, որ երազում էր, որ իր աղջիկն էլ ամուսնանա, երեխաներ ունենա:Շուտով այդպես էլ եղավ:
Անցյալ տարի տալս ամուսնացավ, իսկ 2 ամիս առաջ ծնվեց նրա առաջնեկը: Մենք բոլոր անհամբերությամբ էինք սպասում այդ իրադարձությանը, նույնիսկ իմ երեխաներն էին ամեն օր հարցնում, թե երբ է ծնվելու իրենց փոքր եղբայրը:
Իսկ երկու օր առաջ էլ սկեսուրս ասաց մի բան, ինչը ինձ շատ ցավեցրեց: Զրույցի ընթացքում նա ասաց.
-Այ հիմա երջանիկ եմ, վերջապես իսկական թոռ էլ ունեացա:
Երբ ես զարմացած նայեցի նրան, շարունակեց.
-Մի՞թե հարսի և դստեր երեխաները կարող են հավասար լինել: Բայց ես ձեր երեխաներին էլ եմ շատ սիրում:
Ձևացրեցի, թե իբր ոչինչ չի եղել, բայց հոգուս խորքում մեծ ցավ ապրեցի: Չգիտեի, որ սկեսուրիս մտքով կարող է նման բան անցնել:
